Eenzame uitvaart #279, gedicht

koolstofverbindingen

ik zie mijn eigen kleine hand nog
de modelautootjes voortduwen
over de stoffen straten, geprint

op het speelkleed in mijn kinderkamer –

teleurgesteld
dat het bij dat tankstation
niet naar benzine rook .

allicht zijn er mensen die je hebben gekend,
niet van naam, maar
als de man met die oude Saab cabriolet –

de zon op je hoofd als op een bloem.

er is maar weinig brandstof nodig
voor een motor om te werken,
als je het slag voor slag bekijkt;

enkele druppels
die, verneveld,
tot ontbranding komen.

en zoals iemand in een auto stapt,
de sleutel omdraait en verwacht
opnieuw de kracht te voelen onder de pedalen,

begon je dag na dag.

 

Daniël Vis.