Eenzame Uitvaart nummer 10, Den Haag
I.M. A. J. P. van W.
* 12-11-1964, Luik
† 11-05-2008, Den Haag
Dichter van dienst: Gilles Boeuf
Veel te vroeg ben ik op de begraafplaats, de kamer voor wachtenden wordt nog schoongemaakt. Ik sta buiten met mijn gevouwen A4 in de hand en ook de gebrande CD met het ene nummer dat de overledene had aangegeven te waarderen: So Long, Farewell uit The Sound of Music.
De heer van W. overleed in het Bronovo ziekenhuis te Den Haag aan hartfalen en er waren nog mensen van een dagbesteding aan zijn sterfbed geweest. Ze hadden met hem gebeden en dat gaf hem rust, ze hadden met hem gepraat omdat hij zo aan het eind van zijn korte leven inzat over leed dat hij anderen in zijn ogen had berokkend.
Hij was dakloos geweest, verbleef regelmatig in detentie omdat zijn bron van inkomsten die ook zijn drugsgebruik financierde bestond uit het oplichten van anderen, vaak ook toeristen. Hij was daarin slim en behendig, een roekeloze joker die speelde met het leven en zichzelf.
Die rust zocht en zich keer op keer inzette tijdens ‘verbetertrajecten’ maar het steeds toch net weer niet haalde.
Via de gemeente had ik het telefoonnummer gekregen van een goede vriendin van de overledene en ze bleek hem inderdaad al lang en goed te kennen. Ze hadden elkaar in Amsterdam tien jaar geleden in een kroeg ontmoet en ook haar heeft hij toen voor vele duizenden guldens opgelicht. Toch zou dit uiteindelijk de vriendschap niet wezenlijk schaadden. Ze hielden contact, zij bleef contact houden en zocht hem op in de gevangenis. Ze vertelde hem werkelijk te hebben vergeven en dat hij haar vervolgens ook nooit meer iets heeft aangedaan. De manier waarop ze over hem spreekt en het relaas van hun vriendschap grijpt mij echt aan. Het zal ook de insteek van mijn gedicht worden.
De verzorger van de begraafplaats komt in de ochtendzon naast mij staan, aan hem kan ik de CD kwijt en al vrij snel komen er drie mensen op de aula af. Het blijken medewerkers van de dagopvang uit Amsterdam te zijn, dezelfden die ook aan zijn sterfbed hebben gezeten. Ook Henk van Zuiden is er en op het laatst komen er nog 2 jonge meiden die bij de Jelinek kliniek werken. Zo zijn we toch nog met een aardig gezelschap en draag ik mijn gedicht voor tegenover een bijna gevulde eerste rij.
Tot mijn grote spijt blijkt mijn zelf gebrande CD in de apparatuur van de aula niet te werken en moet ik noodgedwongen iets kiezen uit de collectie van de begraafplaats en dat wordt dan maar Bach om in alle haast iets te laten klinken dat in ieder geval mooi is.
Van zijn goede vriendin heb ik begrepen dat de heer van W. een tragische kant had als kind van een prostituee dat linea recta in een tehuis terecht kwam, maar ook een zeer vrolijke levenslustige kant en met deze liedkeuze kan ik mij bij dat laatste wel iets voorstellen.
“So long, farewell, auf Wiedersehen, good night
I hate to go and leave this pretty sight” (…)
Ik volg je
De punt van je ijdele schoenen
Volg ik, je vingervlugge
Creditcards trucsDe gulle lach die mij bestal
En klonk tijdens altijd
Zo’n bezoekuurIk hoor op straat de sleutels in je zak
Van een huis dat je niet bezat
En hoe ik je schoonzus was
En dan plots je ex-vrouwIk volg je radeloze gang,
Maar ook het dier in je borst dat leefde!
Je hele lijf riep:
Hou je nog van me?!
En jij riep je lijf met verzachtingIk volg je!
Ik volg je
Om de langzame hand te zijn
Die je volgt
(C) voor gedicht en verslag: Gilles Boeuf