Generatie
Zesenzestig jaar, niet oud, niet jong,
ergens vandaan, naar iets op weg.
Wellicht wilde je ons de waarheid
over het leven verkondigen
of het gewoon leiden als iedereen.
Misschien schreef je wel net als ik voor jou
gedichten maar dan voor jezelf,
ik denk iets over moeite en ambities
en anders over vliegers en kastelen.
Vaststaat intussen dat je brommer reed,
met jonge, wapperende haren
een of andere vrijheid tegemoet
maar strandde in mappen en ordners
want ja, Ordnung muss sein.
Tollenaars zijn het, allemaal!
Jouw vers een monotone klacht
aan de Belastingdienst,
fiscale blues, elegische accijns.
Ik weet niet of jíj er genoeg van had
of het gewone alledaags bestaan van jou,
maar als ons iets kosmisch is beschoren,
nevels waarin wij hoe dan ook resteren,
wazige weiden, doortrilde vlakten,
dan zie ik jou daar, niet langer belast,
vuurvliegje van een geslacht
dat nergens op wenste te stuiten,
er iets anders van wou maken.
Rob Schouten.
Prachtig gedicht! Om eerlijk te zijn herlees ik de twee bundels van Rob Schouten die in mijn kast staan nooit. Ik hou kennelijk toch niet zo van zijn dichtkunst. Maar dit vind ik heel mooi. Vooral dat vuurvliegje is een magistrale vondst. Dankjewel Rob Schouten, misschien koop ik toch nog eens een bundel van je 😉